ایستگاه را اشتباه آمده ام..

شـرط زنده ماندنم این استـــ 

زمـان رو برگَــرداند و 

تـقـویـم  تـاریـخ تَـلـخ بودنتــ راسِـقـط کنــد

 و پس مانده های ذهنم , دست خـاطــرات خــاک خورده را بگیرد

بنشاند روی نیمکتی , در کنج خانه ای متروکــــ 

که باد تنها دلیل رقصیدنش باشد

.

.

.

.

 خیال که نباشد 

بی خیالت میشوم.

بی آنکه حتی روزی برای هـم دستـــ تکـان داده باشــیم !

میرومــــــــ . . . 

به تمام دلایلی که به خودم مربوط است

و تعادل دنیا را به هم خواهم زد

و زنده خواهم ماند بازخم هایی که از همان ابتدای شعر در من قَد عَلم کرده بودند..